Ik geloof niet dat er standaardoplossingen voor problemen bestaan. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden. Ieder mens is anders. Dat betekent dat we samen moeten zoeken naar wat werkt.
Bij de een is dat vooral praten over, inzicht krijgen in zichzelf en situaties.
Een ander zal meer gebaat zijn bij een concrete aanpak waarin handvatten gegeven worden voor hoe iets gedaan kan worden.
Weer een ander heeft er vooral veel aan om een plek te hebben om meer in contact te komen met de eigen gevoelens/binnenwereld of heftige gevoelens te kunnen ontladen in plaats van steeds maar op te kroppen.
Ik vind het daarbij belangrijk om waar mogelijk gebruik te maken van wat onderzoek naar behandelmethoden aan inzichten heeft opgeleverd, en ik probeer me daarvan ook goed op de hoogte te houden.
Voor veel problemen wordt een zogenaamd "cognitief-gedragsmatige" aanpak aangeraden en daar ben ik goed in thuis. Het houdt in dat je je bewust wordt van vaak onbewuste overtuigingen over jezelf, anderen en de wereld, die leiden tot vaak niet helpende gedragingen.
Ik heb een christelijke achtergrond, en vind daarom naast zelfontplooiing ook onderlinge zorg en verantwoordelijkheid belangrijk.
Ik kan vanuit deze achtergrond goed begrijpen welke spanningen zich bij christenen juist kunnen voordoen met betrekking tot hun overtuiging.
Tegelijk probeer ik ook mensen met andere -al dan niet-religieuze- opvattingen goed te begrijpen en aan te sluiten bij hun opvattingen.